Ο καλός γείτονας

Ο κύριος Παύλος είναι ο αγαπημένος μου γείτονας. Κάθε μέρα ξυπνά στις 7:30 ακριβώς. Ανοίγει τα παράθυρα, με καλημερίζει, στρώνει το κρεβάτι του, κάνει το πρωινό του ντους ( που διαρκεί πάντα 10 λεπτά) και ντύνεται με ένα από τα 7 πανάκριβα κοστούμια που έχει τα τελευταία 10 χρόνια. Άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι, μαύρο σακάκι και μαύρα σκαρπίνια. Άσπρη-μαύρη και όλη του η ζωή.

Στις 8 παρά τέταρτο βγαίνει στην αυλή του και  κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα του. Πίνει τον τριπλό σκέτο ελληνικό καφέ του με δυο παξιμάδια και διαβάζει την εφημερίδα του. Κάποιες φορές το βλέμμα του εστιάζει σε κάποιο σημείο. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι είναι αυτό. Ένα λουλούδι? Ένας περαστικός? Ένα αυτοκίνητο? Ό,τι και να είναι, το κοιτάζει επίμονα, σαν να θέλει κάτι να του πει. Και μετά πάλι, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, συνεχίζει να διαβάζει την εφημερίδα του.

Στις 9 ακριβώς φορά τα γυαλιά ηλίου και την τραγιάσκα  του και αρχίζει τη βόλτα του. Περπατά αργά και αγέρωχα, σαν να θέλει να δώσει χρόνο στους περαστικούς να τον παρατηρήσουν. Θυμίζει αριστοκράτη άλλης εποχής, που απολαμβάνει τις διακοπές του σε μέρος μακρινό. Γιατί σίγουρα δεν είναι ένας από εμάς. Δεν ήταν ποτέ και ούτε ποτέ θα γίνει.

Πάντα θα σκύψει να χαϊδέψει ένα αδέσποτο σκύλο η γάτο της γειτονιάς. Ποτέ όμως δεν θα το αφήσει να τον γλείψει, ποτέ δεν το αγκαλιάσει. Πάντα θα ρωτήσει τα παιδιά πώς τα πάνε στο σχολείο, πάντα θα τους αγοράσει ένα παγωτό ή μια σοκολάτα. Ποτέ όμως δεν θα τα αγκαλιάσει, ποτέ δεν θα τα φιλήσει, ποτέ δεν θα παίξει μαζί τους.

Κανέναν δεν αφήνει να τον πλησιάσει πολύ ο κος Παύλος. Ούτε άνθρωπο, ούτε ζώο, ούτε πράγμα. Είναι βυθισμένος μέσα στη μοναξιά του και δεν θέλει να βγει ποτέ από κει.

Συχνά αναρωτιέμαι αν έχει οικογένεια.  Αν είχε ποτέ. Δεν έχω δει ποτέ κανέναν μαζί του. Κάποιοι λένε πως ήταν παντρεμένος χρόνια με μια ζωγράφο στην Ιταλία και είχαν ένα γιο. Και πώς έχασε γυναίκα και παιδί σε τροχαίο για αυτό γύρισε στην Ελλάδα. Άλλοι λένε πώς ήταν παντρεμένος με μια Γαλλίδα ηθοποιό που τον παράτησε για έναν άλλον ηθοποιό και για αυτό γύρισε στην Ελλάδα. Κάποιοι άλλοι λένε πως δεν είχε ποτέ σχέση με γυναίκα και πως είναι ομοφυλόφιλος.

Εγώ δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αλήθεια ή ψέματα. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπώ. Τον αγαπώ γιατί ζει μόνος του σε μια φυλακή και δεν δέχεται ποτέ επισκέψεις. Γιατί καταπίνει αμέτρητες δόσεις πόνου χωρίς αναισθητικό. Γιατί σε κανέναν δεν μπορεί να κάνει κακό.

Τα μεσημέρια επιστρέφει σπίτι και τρώει πάντα μια σαλάτα.  Σαλάτα με θαλασσινά, σαλάτα με κοτόπουλο, σαλάτα με ζυμαρικά.  Και πίνει νερό. Πολύ νερό. Δεν έχω δει άνθρωπο να πίνει τόσο πολύ νερό. Σαν να νομίζει ότι είναι κάτι άλλο και όχι νερό. Σαν να προσπαθεί να γεμίσει ένα κενό με το νερό. Είναι ίσως η μόνη κατάχρηση που επιτρέπει στον εαυτό του.

Τα απογεύματα διαλέγει ένα βιβλίο από την τεράστια βιβλιοθήκη του, φτιάχνει τσάι, κάθεται στην σαλόνι του και βυθίζεται στο διάβασμα.  Διαβάζει πάρα πολύ. 5 βιβλία την εβδομάδα. Ξέρει ότι μου αρέσει και εμένα πολύ το διάβασμα και μια φορά με κάλεσε σπίτι του να διαλέξω βιβλία από τη βιβλιοθήκη. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μια τεράστια βιβλιοθήκη με γυάλινο τζάμι, γεμάτη με 1300 κλασικά βιβλία, το καθένα από αυτά με προστατευτικό κάλυμμα. Πήρα βιβλία του Ντοστογιέφσκι και του Τσέχοφ. Μου χαμογέλασε και μου είπε πως έκανα εξαιρετική επιλογή. Χαμογέλασα κι εγώ. Ρώτησα πότε να τα επιστρέψω. Μου είπε όταν αισθανθώ ότι έχω καταλάβει κάθε λέξη. Έγνεψα καταφατικά κοιτάζοντας στο πάτωμα. Με πλησίασε και ένιωσα τη ανάσα του βαριά στο αυτί μου όταν μου ψιθύρισε ‘’ Θα το καταλάβω, αν δεν έχεις καταλάβει’’.

Τα βιβλία τα διάβασα αλλά δεν είμαι σίγουρη αν έχω καταλάβει για αυτό δεν τα έχω ακόμα επιστρέψει. Και φοβάμαι τι θα γίνει αν εκείνος καταλάβει ότι δεν έχω καταλάβει….

Τα βράδια ο κος Παύλος φορά άλλο κοστούμι. Άλλο άσπρο πουκάμισο, άλλο μαύρο σακάκι, άλλα μαύρα σκαρπίνια.

Γίνεται ένα με το σκοτάδι  και χάνεται στο δρόμο. Θέλω πολύ να τον ακολουθήσω να δω που πηγαίνει και τι κάνει. Αλλά φοβάμαι το σκοτάδι.

Μια νύχτα του Αυγούστου αποφασίζω να αγνοήσω τον φόβο μου και να τον ακολουθήσω. Θέλω να μάθω τι κάνει ο κος Παύλος. Μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Μπορεί να θέλει απλά παρέα κι ας ντρέπεται να το πει.

Τον ακολουθώ λοιπόν. Μια διακριτική σκιά. Βήματα στο δάσος. Φακός. Αμυδρό φως.

Ένα μαχαίρι στην τσέπη του κου Παύλου.

Κείμενο: Μαρία Παππά, Blog: Λογοτεχνικοί Ορίζοντες