Η Μελαγχολία Του Παρισιού, Σαρλ Μπωντλαίρ

Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ, ήταν και εξακολουθεί να αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ποιητές της γαλλικής και παγκόσμιας της λογοτεχνίας. Το έργο του χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις συναισθημάτων και εννοιών όπως η ομορφιά και η κακία, η ηδονή και η βία, η νοσταλγία και φυσικά η μελαγχολία. Αξίζει να αναφερθεί πως, δέχθηκε σκληρή κριτική για τις συγγραφές και τη θεματική του, ενώ ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του κατανόησαν την ουσία του έργου του.

«Η Μελαγχολία του Παρισιού»

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα μύθων με συμβολικό και διδακτικό χαρακτήρα, παρά για ατόφια ποίηση. Αυτό όμως είναι και το χαρακτηριστικό που κάνει τη συγκεκριμένη συλλογή ποιημάτων να ξεχωρίζει ανάμεσα σε πληθώρα άλλων.

Ιστορίες που βασίζονται σε επεισόδια της καθημερινότητας ντυμένα με λυρισμό που συνεπαίρνουν κάθε αναγνώστη. Θα το χαρακτήριζα απλά ως γλυκιά μαύρη κατάθλιψη, συνοδευμένη από βροχή, κρύο, κόκκινο κρασί και όλα υπό το… σπλήν του Παρισιού.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω το ποίημα που με άγγιξε λίγο περισσότερο από τα άλλα (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα υπόλοιπα με άγγιξαν συναισθηματικά λιγότερο) αφού πρόκειται κατά κάποιον τρόπο, για μια «αφιέρωση» στην αγαπημένη μου εποχή, το Φθινόπωρο.

Απόσπασμα: 

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

Πόσο είναι διαπεραστικά τα απογεύματα του φθινοπώρου ! Αχ ! διαπεραστικά μέχρι να πονέσεις ! γιατί υπάρχουν κάποιες ηδονικές αισθήσεις των οποίων η αοριστία δεν αποκλείει την ένταση … και δε βρίσκεται ακίδα πιο μυτερή από εκείνη του Απείρου.

Μεγάλη ευχαρίστηση για κείνον που βυθίζει το κοίταγμα του μέσα στο απέραντο του ουρανού και της θάλασσας! Μοναξιά,σιωπή, άφθαστη αγνότητα του γαλάζιου! Ένα μικρό ιστιοφόρο τρεμουλιάζει στον ορίζοντα, και με τη μικρότητα του και την απομόνωσή του μιμείται την αγιάτρευτή μου ύπαρξη, μονότονη μελωδία της φουσκοθαλασσιάς,  κι όλα τα πράγματα σκέφτονται για μένα, ή εγώ σκέφτομαι γιʼ αυτά < γιατί μέσα στο μεγαλείο του ονείρου, το εγώ γρήγορα χάνεται ! >… σκέφτονται, λέω, όμως μουσικά και γραφικά, χωρίς λεπτολογίες , χωρίς συλλογισμούς , χωρίς συμπεράσματα. 

Κάθε φορά , αυτές οι σκέψεις , που βγαίνουν από μένα ή εφορμούν από τα πράγματα , γίνονται γρήγορα πολύ έντονες . Η ενέργεια μέσα στην ηδονή δημιουργεί μια αδιαθεσία και μια θετική οδύνη . Τα νεύρα μου πολύ τεντωμένα δε δίνουν πια παρά κραδασμούς παραπονιάρικους και οδυνηρούς. 

Και τώρα το βάθος του ουρανού με καταπλήσσει …η διαφάνειά του με εξαγριώνει . Η αναισθησία της θάλασσας, το αμετάβλητο του θεάματος, με αγανακτούν …Αχ ! πρέπει για πάντα να υποφέρουμε, ή για πάντα να αποφεύγουμε το ωραίο; Φύση, γόησσα, χωρίς οίκτο, αντίπαλε που πάντοτε νικάς, άφησέ με! 

Σταμάτα να βάζεις σε πειρασμό τους πόθους και την περηφάνειά μου. Η σπουδή του ωραίου είναι μια μονομαχία όπου ο καλλιτέχνης κραυγάζει από τρόμο προτού να νικηθεί. 

Σ.