Μια ωδή στη φιλία. Για τον Μιχάλη

Λένε πως όταν γράψει κάποιος για εσένα κάτι, παραμένεις δεμένος ες αεί μαζί του. Ένα γραπτό δεν αρκεί και σαφώς δεν αντικαθιστά τους πραγματικούς λόγους που κρατούν μια φιλία δυνατή και άφθαρτη στο χρόνο. Επίσης πολλοί πιστεύουν πως ένα κοινό χαρακτηριστικό ή ενδιαφέρον με τον άλλον είναι αρκετό για να διατηρηθεί μια φιλία. Κι όμως δεν αρκεί.

Μερικές φορές πιστεύεις πως κανένα κοινό δεν σε ενώνει με τον άλλον, κι όμως εκεί κρύβονται όλα τα κοινά και διόλου φανερά στοιχεία. Κάπως έτσι παράξενα, απρόσμενα και ξαφνικά ξεκίνησε μια φιλία περίπου πριν από οκτώ χρόνια.

Πίστευα πως δεν με συμπαθούσε. Πίστευε πως δεν ταιριάζουμε απολύτως σε τίποτα. Μιχάλης μου συστήθηκε μια μέρα στο διάδρομο της σχολής. Συμφοιτητές στο ίδιο πανεπιστήμιο. Εκείνος ένα έτος μεγαλύτερο από εμένα. Δεν μιλούσαμε πολύ, σχεδόν καθόλου. Η επικοινωνία μας περιοριζόταν στα τυπικά «γεια», «καλημέρα», «τι μάθημα έχεις;». Κοινές παρέες δεν είχαμε, κι όταν βλεπόμασταν αν θυμάμαι καλά… αλλάζαμε και δρόμο. Τέτοια συμπάθεια αρχικά. Κάτι λέγαμε για «κοινά» παραπάνω… απλώς ανύπαρκτα.

Το σύμπαν όμως συνωμότησε. Ένα πρωί στη σχολή ο Μιχάλης με είδε αγχωμένη να κλαίω πριν τη γραπτή εξέταση ενός μαθήματος. Τον παραξένεψε πολύ που με είδε να σπάω. Δεν το περίμενε. Με θεωρούσε ψυχρή, σκληρή και απόλυτη. Κι εδώ έρχεται να κουμπώσει η φράση “Don’t judge a book by its cover”. Αυτή η μέρα ήταν καθοριστική, και οι οιωνοί θετικοί από κάθε άποψη.

Έτσι λοιπόν, χωρίς κανένας μας να το καταλάβει, καταλήξαμε να πίνουμε μαζί καφεδάκι, στο αγαπημένο μου ρετρό καφέ στην παλιά πόλη. Σε ένα πράγμα συμφωνήσαμε από την πρώτη στιγμή, πως καφές κάτω από τρεις ώρες δεν είναι καφές. Πράγματι ήταν καφές διαρκείας. Ώρες μιλούσαμε ή για να το διατυπώσω καλύτερα, εξομολογούμασταν, τα βιώματά μας. Αξίζει να αναφερθεί ωστόσο πως το απόλυτο κοινό μας είναι φυσικά η βιβλιοφιλία. Και ναι, θα ξαναπώ πως αυτό δεν αρκεί. Μπορεί να διαβάζουμε βιβλία, μπορεί να μιλάμε ή να στέλνουμε μηνύματα για όσο μπορούμε, η πραγματική όμως επικοινωνία μας είναι ψυχική κι αυτό έχει σημασία.

Να μιλάς με κάποιον με τα μάτια και να σε καταλαβαίνει. Να μη θες να πεις λέξη για όσα περνάς και νιώθεις και να έχει αντιληφθεί τα πάντα με αυτή τη σιωπή. Να έχετε μέρες να μιλήσετε κι όταν μιλάτε να είναι σαν να μην πέρασαν ούτε πέντε λεπτά. Να κάνεις βλακείες και να είναι δίπλα σου, όπως και όσο μπορεί. Να γελάς με τα αστεία του. Να μοιράζεσαι τον πόνο του. Να μοιράζεσαι το χαμόγελο και τις επιτυχίες του, ακόμη και τη βαρεμάρα του. Κι όλα αυτά να τα ανταποδίδεις. Δώσε χωρίς να ζητήσεις, και θα πάρεις τα διπλά. Γιατί αυτό είναι η φιλία.

Μιχάλη με δίδαξες φιλία, σε ευχαριστώ!

Σ.