Στη μικρή πλατεία υπήρχε κάποτε ένας φοίνικας

Από μικρή έκανα βόλτες στο Καμπιέλο. Κακόφημη περιοχή ήταν κάποτε - όπως λένε ακόμη έως σήμερα - παππούδες και γιαγιάδες που ζουν εκεί κι αν τυχόν τους πλησιάσεις και ρωτήσεις «γιαγιά ή παππού πες μου πως ήταν η καθημερινότητα τα παλιά τα χρόνια εδώ στη γειτονιά» θα καθίσουν με ασίγαστο πάθος και φοβερές λεπτομέρειες (τύφλα να χουν οι δημοσιογράφοι!) να σου εξιστορήσουν ποιος ερχόταν, ποιος έφευγε και ποια ώρα, και πάει λέγοντας. Μα πως τα θυμούνται όλα αυτά! Εγώ τόσες δεκαετίες νεότερη δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες. Δεν γνωρίζω πόσο κακόφημη υπήρξε αυτή η συνοικία κάποτε, αλλά ξέρω πως σήμερα είναι η παλαιότερη και ομορφότερη στην παλιά πόλη.

Ακόμη θυμάμαι τον πανύψηλο φοίνικα να δεσπόζει στη μέση της μικρής Πλατείας Αγίας Ελένης στο Καμπιέλο της παλιάς πόλης της Κέρκυρας. Αναπολώ βόλτες που έκανα με τη μητέρα μου πριν είκοσι χρόνια. Ναι πριν είκοσι χρόνια! Όμορφα ανοιξιάτικα ή φθινοπωρινά συννεφιασμένα (με λίγες ηλιαχτίδες σαν πινελιά σε έργο τέχνης) πρωινά, κάναμε βόλτες και πάντα της ζητούσα να με πάει στην πλατεία με τον μεγάλο φοίνικα.

Τη μικρή πλατεία περιβάλλουν ψηλές αρχοντικές, παλιές πολυκατοικίες και σπίτια με αρκετά χρόνια ιστορίας πάνω τους, τόσα που κάποιος εύκολα τα διακρίνει στην όψη τους. Αυτή όμως είναι η ομορφιά τους. Και είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο το ένα δίπλα στο άλλο, ώστε αυτά να σχηματίζουν σχεδόν έναν κύκλο. Την Πλατεία. Ήταν και εξακολουθεί να είναι ήσυχη γειτονιά. Πάντα θα ακούσεις πουλάκια να τιτιβίζουν, περαστικούς να καλημερίζουν τους κατοίκους, γιαγιάδες να περιφέρονται και φυσικά φρεσκοπλυμένα ρούχα παρατεταγμένα σε σχοινιά (μπουγάδα το λέμε εμείς εδώ), τόσο ψηλά, που όλοι πράγματι αναρωτιούνται «μα πως απλώνουν εκεί». Με τροχαλία, τόσο απλό! Όμως, ο πανύψηλος φοίνικας που έστεκε αρχοντικά στη μέση της Πλατείας δεν υπάρχει πια. Δεν έμαθα ποτέ γιατί έκοψαν τον φοίνικα. Και δεν πρόκειται να ρωτήσω. Νομίζω πως θα χαλάσω τις αναμνήσεις μου.

Είκοσι χρόνια μετά, η ίδια γειτονιά μου προκαλεί τα ίδια και πιο έντονα θα έλεγα συναισθήματα. Μπορεί ο φοίνικας να μην υπάρχει πια, η ομορφιά της όμως παραμένει αναλλοίωτη. Πλέον, προτιμώ να κάνω τις βόλτες μου εκεί τα κρύα πρωινά του Χειμώνα. Παρέα με ζεστό καφεδάκι στο χέρι. Με πιάνει μια μελαγχολία, αλλά ακόμη κι αυτή εκεί φαντάζει ωραία. Σχεδόν πάντα θα βγάλω μια φωτογραφία με το κινητό, ώστε να κρατήσω αυτή τη στιγμή ηρεμίας αποκλειστικά δικιά μου.

Η Πλατεία ενώνει τη γειτονιά με την υπόλοιπη πόλη με τη σκαλινάδα, και δυο ακόμη καντούνια, όπου το ένα καταλήγει στην Σπιανάδα, τη μεγάλη πλατεία. Μπουκαμβίλιες, και ολάνθιστα παρτέρια υπάρχουν τριγύρω. Παράξενο, αλλά και την Άνοιξη πάλι μου προκαλεί μελαγχολία.

Κατεβαίνοντας τη σκαλινάδα, η μυρωδιά του καφέ και της καραμέλας πάντα μου θυμίζει τις βόλτες της παιδικής μου ηλικίας και τον φοίνικα. Αυτό που τώρα νοσταλγώ όμως είναι εκείνα τα κρύα πρωινά που πέρασα εκεί, ατενίζοντας την απίστευτη ομορφιά από το μεγάλο παράθυρο μιας σοφίτας, με τις ελάχιστες αχτίδες του ήλιου να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο, και να ατενίζω το μπλε της θάλασσας, σαν να θέλω να το αποτυπώσω στο μυαλό μου, με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι ιμπρεσιονιστές στα έργα τους. Θα εξακολουθήσω να κάνω τις βόλτες μου εκεί, αλλά και να ατενίζω το απέραντο γαλάζιο από την σοφίτα που μυρίζει παλιό σανίδι και υγρασία.

Σ.