Έφτασε το Φθινώπορο. Μαζι εφτασαν
και τα μελαγχολικά γκρίζα απογεύματα, αφιερωμένα κυρίως στην ανάγνωση, παρέα με
ζεστό καφέ της αρεσκείας μας. Όταν δεν αφιερώνονται στην ανάγνωση, η βόλτα σε
κάποιο τοπίο με θέα τη θάλασσα επιβάλλεται. Τουλάχιστον για εμένα. Μαζί με το
Φθινώπορο, κατέφθασαν και τα πρώτα βιβλία να καλύψουν τη μελαγχολία του.
Ανάμεσα από πολλά άλλα ξεχώρισα
πρώτα αυτό του Χάρη Γαντζούδη, με τίτλο «Ζωή που υπήρξε».
Μια σειρά από 23 ποιήματα γεμάτα
έντονα συναισθήματα και απότομες εναλλαγές με έκανε να διαβάσω το βιβλίο αυτό
με μια ανάσα.
Θλίψη, πόνος, χωρισμός, μοναξιά,
και η ματαιοδοξία της ύπαρξης κατακλύζουν κάθε σελίδα, κάθε στίχο και κάθε
συλλαβή.
